Szkło pancerne – materiał z dużą odpornością balistyczną i mechaniczną oraz odporny na działanie substancji chemicznych i wysokiej temperatury. Jest przy tym przezroczysty. Stosowane jest w budownictwie i pojazdach.


Odporność tę osiąga się dzięki strukturze warstwowej szyb. Szkło pancerne składa się z dwóch różnych materiałów: zwykle stosuje się co najmniej 4 warstwy szkła, pomiędzy którymi znajdują się powłoki z ciągliwej i elastycznej folii lub lanej żywicy. Przy silnym działaniu mechanicznym, na przykład przy strzale, energia uderzającej kuli jest redukowana przez zniszczenie kolejnych warstw szkła. Szkło nie rozpryskuje się przy tym na małe odłamki, lecz zostaje "zmielone". Powłoki znajdującego się w środku tworzywa zmieniają swój kształt, chroniąc jednocześnie następną warstwę szkła. Rozbicie pancernej szyby chroniącej Całun Turyński (podczas pożaru katedry) wymagało ok. 100 uderzeń młotem. Szyby wytrzymujące ostrzał z broni ręcznej mają z reguły grubość 25-70 mm. Nie stanowią jednak ochrony przed bronią przeciwpancerną. Dlatego czasami używa się szyb o grubości nawet 20 cm.

Technika wytwarzania cienkich, płaskich szyb okiennych została udoskonalona w XIV wieku we francuskiej Normandii. Rzemieślnicy wydmuchiwali wówczas pojedyncze szyby, zwane gomółkami szklanymi. Wytrawny szklarz był w stanie wydmuchać ok. tuzina szyb dziennie i dlatego w średniowieczu szklane okna były kosztownym luksusem.

Aby wydmuchać szybę, należy najpierw wydmuchać rozgrzane szkło w dużą bańkę za pomocą piszczeli szklarskiej. Następnie bańkę spłaszcza się i przyczepia do końcówki żelaznego pręta o nazwie przylepiak, który rzemieślnik obraca najszybciej, jak potrafi.

Spłaszczona bańka szkła rozkłada się jak wachlarz i tworzy koło o średnicy od 1 do 2 m. Z okrągłych, płaskich tafli szkła, odpowiednio przyciętych, wyrabiano małe okienka, przeznaczone głównie dla kościołów. "Wole oko" w środku koła było najmniej przezroczyste, ale wykorzystywano i te fragmenty, ponieważ szyby były bardzo drogie.